zəm-zəm

is. <ər.> Məkkənin yanında olub, suyu dindar müsəlmanlar tərəfindən müqəddəs sayılan bir quyunun adı (klassik şeirdə təmizlik, paklıq, saflıq, duruluq rəmzi kimi işlənir). Köysünə vuran həcər kimi daş; Zəm-zəm kimi gözdən axıdan yaş. F.. Zəm-zəm tək oldu kuyinə əşki rəvan, rəvan; O, Kəbə içrə görmədi əhli-səfa, səfa. S. Ə. Ş.. Çalxanır sonalar, çığrışır qazlar; Zəmzəm zümzüməli göllərin, dağlar! A. Ə.. Abi-zəmzəm – bax ab.